നീയില്ലായ്മകൾ ഹൃദയത്തിലെ ഏതോ കോണിലിരുന്ന് മുറിവേൽപ്പിക്കുമ്പോൾ മാത്രം ഞാൻ നിന്നെക്കുറിച്ച് ഓർമ്മിക്കാറുണ്ട്. നിനക്ക് എന്താണ് വേണ്ടത് എന്ന് ഞാനോ, ഞാനെന്താണ് ഇങ്ങനെയെന്ന് നീയോ ചോദിച്ചില്ല, കാത്തിരിക്കാൻ നീയോ ഞാനോ പറഞ്ഞില്ല… പകരം രണ്ട് വഴികൾ തിരഞ്ഞെടുത്തു. നിന്നെ എനിയ്ക്കിഷ്ടമായിരുന്നു. നിന്നോട് സംസാരിയ്ക്കാനും… പാതിരാ കുർബാന കൂടാനും, അതിനു ശേഷം മഞ്ഞുള്ള രാത്രിയിൽ നിന്റെ കൈയ്യും പിടിച്ച് അണയാത്ത തെരുവിളക്കിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ റോഡിന്റെ ഒരറ്റം മുതൽ മറ്റേ അറ്റം വരെ നടക്കാനും,നിന്റെ ബൈക്കിന്റെ പിന്നിലിരിക്കാനും, കോളേജിലെ ലൈബ്രറിയിലെ ആളൊഴിഞ്ഞ കോണിൽവച്ച് നിന്റെ പ്രണയത്തെ കുറിച്ചല്ലാതെ നമ്മുടെ പ്രണയത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കാനുമൊക്കെ നിന്നെപോലെ തന്നെ എനിയ്ക്കും ഇഷ്ടമായിരുന്നു… ചിലപ്പോഴൊക്കെ നിന്നേക്കാളുപരി… എന്റെ സ്നേഹങ്ങളൊന്നും ഒരുപാട് നിലനിൽക്കാറില്ല. 

നിന്നോളം പ്രിയപ്പെട്ടതായി മറ്റൊന്നും ഉണ്ടാവില്ല എന്ന് തോന്നിത്തുടങ്ങിയിടത്ത് നിന്നാണ് നീ എനിയ്ക്കാരുമല്ലാതായത്. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ നിനക്ക് ഞാൻ ആരായിരുന്നു? എന്റെ നീ എന്നതിനപ്പുറം നിനക്ക് ഞാൻ ആരുമായിരുന്നില്ല. രണ്ട് ലോകത്ത് രണ്ട് സമയത്ത് രണ്ട് ആളുകൾ ഒരുമിച്ച് കുറെ സംസാരിച്ചിരുന്നു എന്നതൊഴിച്ചാൽ മറ്റെന്ത്. ഒരു പ്രണയഗാനം പോലും സ്വന്തമായില്ലാത്ത പ്രണയം. അതോ സൗഹൃദമോ? എനിയ്ക്കറിയാം ഒരു സ്നേഹബന്ധത്തിൽ സ്നേഹത്തിലുപരി മറ്റെന്ത് വന്നാലും അത് തകരുമെന്ന്, നിന്റെയും എന്റെയും ego സ്നേഹത്തിലും മുകളിലായായിരുന്നു. സ്നേഹിച്ചവരെ വെറുക്കാൻ കഴിയുന്ന കാലത്ത് നിന്നെ ഞാൻ ആത്മാർത്ഥമായി വെറുക്കും… സ്നേഹത്തിന്റെ ഒരു കണികപോലും ബാക്കിയില്ലാത്തത്ര… എന്തിനതെന്ന് എനിക്കറിയാമെന്ന് നിനക്കറിയില്ല… അറിയാത്തിടത്തോളം നീയെന്റെ ആരുമായിരിയ്ക്കില്ല… പ്രണയമായിരിക്കില്ല…

“I don’t need a child of my own”. When I said this, many of my friends and family were kind of irritated. Most of them told me, “You never know how precious it is to be a parent.” Since my childhood, I always used to tell everyone that I would adopt a child. I still don’t know how that thought came to my mind. But now, as I am turning 30, I am not going to adopt either. My thoughts have changed. I know I can be the best mom that my child deserves, but I am also aware of my flaws. I have my own weaknesses, which I cannot control. So, there are chances that I might fail as a mom, and I don’t need that. I grew up in a family where I was always alone. I never had anyone when I needed emotional support. My mental health was my own issue. I had problems with everyone around me because I was fighting with myself. After my grandma I never had anyone to pamper me or ask how I was doing. What I had was shouts, anger, fear, and grief. I never grew up, I am still that kid who couldn’t help herself. I am that child who always searched for love in everyone she saw. I never knew what love was or how it would feel.

When I tell people I have PCOS, the instant reply I get is, "Oh, that’s okay, anyway, you don’t have any interest in having a child of your own." No, it is not okay. Just because I don’t ever want to be a biological mother doesn’t mean that it is okay to have PCOS. It is not just about infertility. Every day is a fight. Just because someone doesn’t look sick doesn’t mean that they are perfectly healthy. Everyone is going through a fight that they don’t like to shout out to the world. How many times have I acted like I was okay just to make the people around me feel better? How many times have I been judged for my mood swings? How many lies did I have to tell to save myself from being called selfish, arrogant, and a troublemaker? How many postponements had I made to protect my mental health? That’s not okay! We all need people who love us for who we are, physically, mentally, and emotionally. We need people to understand us. I still remember one of my friends telling me, "All these are your acting, or you’re completely mad, otherwise, “how someone can be moody and in seconds how you can be okay?" How would I ever tell that person how much pressure I had put on myself to act better in front of everyone (those were the days I used to think I was difficult to love)?That was my biggest insecurity ever. How will I ever get over the pain I had when I couldn’t explain myself enough for them to understand what I was going through? I never considered myself at some point. I stopped feeling emotions. Everything looked normal, or I believed this was life. I used to blame myself for everything that happened in the world. I put on weight, adding nearly 23 kg. I have dark circles around my eyes due to not getting enough sleep. I struggle every day to at least make a small change. To wake up from bed, cook something, eat on time, and call friends. I fail every single time, but still, life goes on. Three times I went to the hospital thinking I was having a heart attack, but it was my anxiety. Fighting alone isn’t easy when you don't have a battle to choose from. PCOS and PCOD are not jokes. If you don’t know what it is, educate yourself and be kind to people around you. Not everyone is okay with what they are going through, and no one can ever tell how much effort they are putting in to be normal. I stopped acting like normal because it’s boring! Cheers to my #NotBeingNormal life! I am 1 in 10.

മെട്രോ സ്റ്റേഷനിൽ ആളുകൾക്കിടയിൽ പരിസരം മറന്ന് നിലത്തിരുന്ന് കരയുന്ന പെൺകുട്ടിയെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ പോലും മറന്ന് നിന്നിട്ടുണ്ട് ഞാൻ. തലയ്ക്കുള്ളിൽ പുതിയ ചിന്തകൾക്ക് സ്ഥലമില്ലാത്തതിനാൽ  അടുക്കിവച്ചിരുന്ന ചിന്തകളിൽ ഏതിനെ പുറത്തെടുത്ത് കളയും എന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന എന്റെ മുന്നിലിരുന്നാണ് അവൾ കരഞ്ഞത് . ഞാനും കരഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ഇതേ പോലെ. അന്നും ആരും നോക്കിയില്ല, അതിനുശേഷം പലപ്പോഴായി ആളുകളുടെ തിരക്കുകളെയോർത്ത്, പരിഗണനയില്ലായ്മയെ ഓർത്ത് പലതവണ കരഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. കരയുന്ന മനുഷ്യനെ കരയാൻ  സമ്മതിക്കുന്നതിനോളം വലിയ ആശ്വാസമൊന്നും ആർക്കും, ഒന്നിനും തരാൻ കഴിയില്ല എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞതിൽ പിന്നെ അതോർത്ത് കരഞ്ഞിട്ടില്ല…ആളുകളെ കുറ്റപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല…മെട്രോ സ്റ്റേഷനിൽ മെട്രോ കാത്തിരുന്നതല്ല ഞാൻ. ആൾക്കൂട്ടങ്ങൾക്കിടയിൽ ആയിരിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം  ഇരുന്നതാണ് . വൈകുന്നേരമായതുകൊണ്ട് തന്നെ ആളുകൾ വ്യത്യസ്തരായിരുന്നു . ജോലിസ്ഥലത്ത് നിന്ന് വീട്ടിലേക്ക് എത്താൻ പായുന്നവർ , തിരക്കിലും ഒരു തിരക്കുമില്ലാതെ ലോകം മുഴുവൻ മറന്ന് സ്വന്തം തലയിലെ ശബ്ദത്തിനുമാത്രം ചെവികൊടുത്ത് നടക്കുന്നവർ , പാട്ടുകേട്ട് എവിടെയോ ഓടിപ്പോയ ആത്മാവിനെ തിരികെ വിളിക്കുന്നവർ , തിരക്കിലും തന്റെ പ്രിയപെട്ടയാളെ ഒന്നു കാണാൻ ഓടിയെത്തുന്നവർ അങ്ങനെ ആരൊക്കെയോ... അവരിൽ നിന്ന് കണ്ണെടുത്താൽ ചിന്തകൾ വിഴുങ്ങുമെന്ന പേടിയിൽ അവരെത്തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു . വന്നും പോയിക്കൊണ്ടുമിരുന്ന ആളുകൾ പലരും എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചില്ലെങ്കിലും അവരെയെല്ലാം ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു . അവർക്കെല്ലാം അവരുപോലും അറിയാത്ത ഒരു കഥയും മെനഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. സത്യത്തിൽ ആളുകളെ കുറിച്ച് കഥയുണ്ടാക്കുന്നത് അത്ര ബോറൻപരിപാടി അല്ല . അതുകൊണ്ടാവാം പലകഥകളിലും സത്യത്തേക്കാൾ കൂടുതൽ നമ്മളുടെ സങ്കല്പങ്ങളുടെ അളവ് കൂടുന്നത് . എത്രതവണ വന്നിരിക്കുന്നു ഞാൻ ഇതുപോലെ വെറുതെ മനുഷ്യരെ കാണാൻ . അവർക്കാർക്കെങ്കിലും അറിയുമോ അവര് പോലും അറിയാതെ അവർക്കുവേണ്ടി ഒരാൾ ഇവിടെ വന്നുപോയിരുന്നുവെന്ന് . ആർക്കും അറിയില്ല , അറിയിക്കണമെന്നും തോന്നിയില്ല.. അടുക്കുംതോറും, ആളുകളെ അറിയുംതോറും അവരിൽ നിന്നകലാനുള്ള ഒരു tendancy എനിക്കുണ്ട്… ആകാശത്ത് സൂര്യൻ ചുവന്ന് തുടുത്തു. തിരികെ പോവാൻ എഴുന്നേറ്റ ഞാൻ ഒരിക്കൽ കൂടി ചുറ്റും നോക്കി ഏതെങ്കിലും മൂലയിൽ ഇരുന്ന് ആ പെൺകുട്ടി കരയുന്നുണ്ടോ എന്ന്. അവളുപോലുമറിയാതെ അവൾക്ക് വേണ്ടി നടത്തിയ തിരച്ചിലിനൊടുവിൽ Burger kingil ഇരുന്ന് വളരെ വേഗത്തിൽ burger കഴിക്കുന്ന അവളെ കണ്ട എനിക്ക് ചെറിയ ശ്വാസതടസം തോന്നി stress eating .  ഇനിയും അവിടെ നിന്നാൽ ആളുകൾ എന്നെ ശ്രദ്ധിയ്ക്കും എന്നുള്ളതിനാൽ കഴിവതും വേഗം അവിടുന്ന് പോന്നു .  എങ്കിലും ആ കുട്ടിയുടെ മുഖം മനസ്സിൽ നിന്ന് പോയില്ല. ആ കുട്ടിയുടെ എനിക്കറിയാത്ത വിഷമം എന്റേത് കൂടിയായി… ആളുകളുടെ വേദനകളെല്ലാം എന്റേതുകൂടിയാക്കുന്ന എന്റെ സ്വാർത്ഥത ഇനിയും മാറിയിട്ടില്ല.. വേദനകൾക്കൊപ്പം വരുന്ന അമിത ചിന്തകളെപ്പോഴും എനിക്ക് കൊണ്ടുവരുന്നത് ശ്വാസതടസമാണ്. ഓരോ തവണ ശ്വാസം വലിച്ചെടുക്കുമ്പോഴും  ഓരോ മുഖങ്ങളാണ് എന്റെ മനസിലേയ്ക്ക് വന്നത്. ബാഗിലെ സകല സാധങ്ങളും വലിച്ചിട്ട് എന്റെ ഗുളിക ഞാൻ കണ്ടുപിടിച്ചു. അവസാനത്തെ ടാബ്ലറ്റ്. കൂടുതൽ ചിന്തിക്കാൻ അവസരം കൊടുക്കാതെ മരുന്ന് കഴിച്ചു. തിരിച്ചു റിക്ഷയിൽ ഇരിക്കുമ്പോഴെല്ലാം പലരും ഓർമ്മയിലേക്ക് വന്നു. പ്രത്യേകിച്ച് മിണ്ടി മിണ്ടി മിണ്ടാട്ടമില്ലാതായവർ…സ്നേഹത്തിന്റെ പ്രതിഫലം ഇപ്പോഴും വേദനതന്നെയാണ്…അവനവനെ തന്നെ വെറുക്കുന്ന രീതിയിൽ മറ്റൊരാളെ സ്നേഹിക്കാതിരിക്കുക എന്നത് മാത്രമാണ് നമ്മുക്ക് നമ്മളോട് ചെയ്യാവുന്ന ഏറ്റവും വലിയ  ദയവ് . ചിന്തകളുടെ ഭാരം കൂടി വന്നു തലപൊട്ടിത്തെറിക്കുമെന്നായപ്പോൾ  റിക്ഷ ഭയ്യയുടെ മൊബൈൽ റിങ് ചെയ്തു, ഹരിയാൻവി പാട്ട് എന്നെ ചിന്തകളുടെ ലോകത്ത് നിന്ന് വലിച്ച് പുറത്തേക്കിട്ടു. അബദ്ധത്തിൽ കരയിലേക്ക് വീണ് പിടഞ്ഞ മീനിനെ വെള്ളത്തിലേക്കിട്ട പോലെ തോന്നി. ഫോണിലൂടെ ആരെയോ ചീത്ത വിളിക്കുന്നത് കേട്ടപ്പോൾ ഇതിലും ഭേദം തല പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്നതായിരുന്നു എന്ന് തോന്നി. ഖട്ടർ റോട്ടിലൂടെ പ്ലെയിൻ പറക്കുന്ന  പോലെ റിക്ഷ പറന്നു . ഡിസ്ക് എല്ലാം ഇളകി പോകുമോ എന്ന് തോന്നി, അധികം ചിന്തിക്കാൻ അവസരം തരാതെ റിക്ഷ ഒന്ന് കുതിച്ചു തല കമ്പിയിൽ ആഞ്ഞിടിച്ചത് മാത്രമേ ഓർമയുള്ളൂ… ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്ന കിളികളും കൂടെ പറന്നുപോയി. റിക്ഷയ്ക്ക് കാശും കൊടുത്ത് യാന്ത്രികമായി വീട്ടിലേക്കുള്ള പടിക്കെട്ടുകൾ കയറി.. വീടിന്റെ വാതിൽ തുറന്ന്, ബാൽക്കണിയോട് ചേർന്നുള്ള വാതിലിനരികിലായുള്ള കസേരയിലേക്ക് അലക്ഷ്യമായിട്ട ബാഗിനുള്ളിൽ നിന്ന് മൊബൈൽ പുറത്തേക്ക് വരും വരെ വേറേതോ ലോകത്തായിരുന്നു ഞാൻ.  പതിവ് വിളികൾ തന്നെ…. സംഭാഷണങ്ങൾക്കൊടുവിൽ മുന്നിലിരിക്കുന്ന കണ്ണാടിൽ എന്നെ തന്നെ കുറച്ച് നേരം നോക്കിയിരുന്നു. കുളിമുറിയിൽ നിന്ന് നഗ്നയായി പുറത്തേക്കിട്ട പോലെയിരുന്നു എന്റെ മുഖം കണ്ണാടിയിൽ…. എനിക്കൊന്നും മറയ്ക്കാനില്ലായിരുന്നു, ആളുകളെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാനില്ലായിരുന്നു… ഞാനും എന്റെ ഞാനും മാത്രം…  എന്നിട്ടും ഞാനെന്നെ ആശ്വസിപ്പിച്ചില്ല.. കണ്ണീർ തുടച്ചില്ല… സങ്കടചൂടേറ്റ് പുകയുന്ന മുഖമൊന്ന് കഴുകിയില്ല…. മലിനീകരണത്തിൽ മുങ്ങി നിറം മങ്ങിയ ആകാശത്തുകൂടെ കൂട്ടിൽ കയറാൻ തിരക്ക് കൂട്ടുന്ന കിളികളെ നോക്കി നിറഞ്ഞിരുന്ന കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ചു… മഞ്ഞയും, ചുവപ്പും ഓറഞ്ചും നിറങ്ങൾ വാരിവിതറിയ ആകാശം… ഒരിക്കൽ ഏറ്റവും കൊതിയോടെ ആർത്തിയോടെ വീണ്ടും വീണ്ടും കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്ന സൂര്യാസ്തമയങ്ങൾ…. അമ്പലത്തിൽ നിന്നുറക്കെ കേൾക്കുന്ന ദീപാരാധനയുടെ പാട്ടുകൾ… എന്റെ നാട്, വീട്, ഓർമ്മകൾ, ഞാൻ…അന്ന് കൂട്ടത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയമരത്തിലെ പൊത്തിലിരുന്ന് എന്നെ നോക്കിയിരുന്ന പേരറിയാത്ത കിളി ഇന്നും, ഈ ഓർമ്മകളിലും  എന്നെ സൂക്ഷിച്ച് നോക്കി, പരസ്പരം കണ്ടുവെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ മുഖം തിരിച്ച് പൊത്തിനുള്ളിൽ കയറിപ്പോയി… 

ഇന്നൊരു മോശം ദിവസമായിരുന്നുവെങ്കിൽ രാജീവ് ചൗക്കിലെ പാർക്കിലെ ചെളിപിടിച്ച പുൽത്തകിടിയിൽ ചെളിയേക്കുറിച്ചോ, കീടാണുക്കളെ കുറിച്ചോ ചിന്തിക്കാതെ ഒറ്റപ്പെട്ട ഏതെങ്കിലും നായയോടൊപ്പം കണ്ണിൽ കാണുന്ന മനുഷ്യരെയെല്ലാം വെറുതെ നോക്കിയിരുന്നേനെ. Kfc യിലെ ഫ്രൈഡ് ചിക്കൻ ഒരു ദാക്ഷിണ്യവും കൂടാതെ കടിച്ച് മുറിച്ച് കഴിച്ചേനെ. ഏതെങ്കിലും മനുഷ്യനെ വിളിച്ച് വാതോരാതെ വർത്തമാനം പറഞ്ഞേനെ. കണ്ടിട്ടും കണ്ടിട്ടും മതിവരാത്ത എതെങ്കിലും സിനിമകൾ വീണ്ടും കണ്ട് കരഞ്ഞേനെ. ഒടുവിൽ നക്ഷത്രമില്ലാത്ത ആകാശത്തിലെ ഇരുട്ട് മുഴുവൻ വിഴുങ്ങി ഉള്ളിലെ ഇരുട്ടിനെ തോൽപ്പിക്കാൻ കഴിയാതെ തളർന്നുറങ്ങിയേനെ.. ഇന്നൊരു മോശം ദിവസമായിരുന്നുവെങ്കിൽ നിങ്ങൾ എന്ത് ചെയ്തേനെ?

എനിക്കറിയാം… ഒരിക്കൽ… എന്റെ മുപ്പതുകളിലോ ചിലപ്പോൾ നാൽപ്പത്തുകളിൽ എന്റെ വീട് ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ മണം കൊണ്ട് നിറയുമെന്ന്. പാൽ ചുരന്നിട്ടില്ലാത്ത മാറിടം നോക്കി അവൾ കരയുമെന്ന്. മണിക്കൂറുകളോ, ദിവസങ്ങളോ വേണ്ടിവന്നാലും ചർച്ചകളും പഠനങ്ങളും വാർത്തയും സിനിമയും പാട്ടുകളും മാത്രം കേട്ടിരുന്ന അകത്തളങ്ങളിൽ പൊട്ടിച്ചിരികളും, കൊഞ്ചലും,ചിണുങ്ങലും, കരച്ചിലും ആവർത്തിക്കുമെന്ന്. അവളുടെ കുഞ്ഞിക്കൈകൾക്ക് കളിക്കാനായി മാത്രം ഞാൻ വീണ്ടും എന്റെ മുടി നീട്ടുമെന്ന്. എന്റെ എന്ന് ഞാൻ ചേർത്തുപിടിക്കുന്ന എല്ലാം അവളുടേത് കൂടിയാവുമെന്ന്. ഞാനും എന്റെ വട്ടുകളും അവളുടെ ഇഷ്ടത്തിന് മാറുമെന്ന്. അവൾക്ക് വേണ്ടി മാത്രം ഉണരുകയും ജീവിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരാളാവുമെന്നും, ശകാരമോർത്ത് കടലാസ് കഷ്ണം പോലും തനിയെ കാറ്റിനൊപ്പം പുറത്തേക്ക് പായുന്ന വീട്ടിൽ കളിപ്പാട്ടങ്ങൾ കൊണ്ട് നിറയുമെന്നും, അവയിൽ ചവിട്ടി വേദനിക്കുന്ന കാലുകൾ തിരുമ്മി വേദന മാറ്റുമ്പോഴേക്കും അവൾക്ക്പുറകെ ഓടേണ്ടി വരുമെന്നും. എന്റെ വേദനകൾ പോലും അവളുടെ ചിരിയിൽ അലിഞ്ഞ് പോകുമെന്നും, എന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളെല്ലാം അവളുടെയിഷ്ടങ്ങൾ ആകുന്ന ഒരു ദിനം വിദൂരമല്ലെന്നും എനിക്കറിയാം. എന്റെ എന്നാവർത്തിക്കുമ്പോഴും എന്റേത് മാത്രം എന്ന് സ്ഥാപിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും മറ്റൊരു സ്ത്രീക്ക് ജനിച്ച കുട്ടി എന്നെ അമ്മേ എന്ന് വിളിക്കുമ്പോഴുണ്ടാകുന്ന ആ ദുരന്തത്തിന്റെ വ്യാപ്തി അറിയാമായിരുന്നിട്ടും എനിക്ക് നൽകാൻ കഴിയുന്ന സ്നേഹത്തെയോർത്ത്, എന്റെ സ്നേഹത്തിലുള്ള വിശ്വാസത്തെയോർത്ത്, നീയെനിക്ക് വേണ്ടി ജനിക്കുന്നതോർത്ത് ഞാൻ എന്നിൽ വീണ്ടും സ്നേഹം നിറയ്ക്കുന്നു…… 

#ISupportAdoption❤️

Dear little one,
Next time I see you, we won’t even recognise each other because we don’t have any memory other than this photo. When you saw me first, you ran to me like you knew me well. You might not have understood how much I am afraid of dogs. For the first time, instead of running, I sat beside a puppy and clicked pictures. I couldn’t take you home, but I literally cried inside for unknown reasons when I left you there in the paddy. You are one of my favourite memories of 2022. Dear Little One, if you can feel my thoughts, know that I love you immensely. There is no one like you in my life, and forever you will be in my heart.
With love,
Known yet unknown friend of yours.

Note: I know nobody can take anyone’s place, yet I search for those beautiful, innocent eyes full of love in every puppy I meet.